Historia piercingu

 Na przestrzeni wieków ludzie dekorowali i zmieniali wygląd swojego ciała na wiele różnych sposobów, body piercing zaś należy do najstarszych i najbardziej interesujących form modyfikacji ciała. Ponieważ zdobienie ciała kolczykami występowało w wielu kulturach w tych samych okresach historycznych, trudno dokładnie określić, kto i kiedy zapoczątkował tę formę modyfikowania wyglądu. 

Najstarsze dowody na występowanie tej praktyki to malowidła skalne. Już w 9 wieku p.n.e. cywilizacje zamieszkujące tereny dzisiejszego Iraku wykonywały zabiegi piercingu w obrębie własnego społeczeństwa. Około 2000 roku p.n.e. piercing pojawił się w Chinach.

W starożytnym Egipcie członkowie rodów faraonów przekłuwanie pępka wiązali z boskim, nadrzędnym w stosunku do poddanych, pochodzeniem. Złamanie tej reguły przez osobę pochodzącą z ludu oznaczało karę śmierci w prawie każdym przypadku. Wyjątkiem było posiadanie „doskonałego” pępka, co nie tylko chroniło przed śmiercią, ale również mogło dla skazanego oznaczać podniesienie statusu społecznego.

Dla starożytnych Rzymian przekłute ucho było oznaką wysokiego statusu społecznego, bogactwa i luksusu. Wojownicy z kolei przebijali własne sutki, by zademonstrować męstwo i odwagę. Inny powód był bardziej praktyczny: obręcze w sutkach służyły jako punkty mocowania płaszczy. W czasach Imperium Rzymskiego władze wykorzystywały piercing do znakowania przestępców i kryminalistów. Z kolei starożytni Grecy w ten sposób piętnowali pojmanych szpiegów.

Aztekowie i Majowie, starożytne plemiona Południowej Afryki, praktykowały przekłuwanie dolnej wargi i rozciąganie jej w taki sposób, by umieścić w niej krążek z czystego złota. Wyżsi rangą kapłani oraz szamani przekłuwanie języka traktowali jako przywilej, umożliwiający im komunikację z bogami. Ponadto wykonanie tego zabiegu zapewniało osiągnięcie wyższego stopnia oświecenia i zbliżenie do bóstw. Niektóre rdzenne plemiona zamieszkujące Amerykę Środkową przekłuwanie traktowały jako część obowiązujących rytuałów inicjacyjnych. Dla niektórych plemion afrykańskich z kolei im większy rozmiar dziury w uchu (powstałej w wyniku rozciągania), tym wyższy był status społeczny osoby posiadającej tego rodzaju piercing. Narzędzia, jakich wówczas używano do tych zabiegów, były dość prymitywne: w większości przypadków do przebicia skóry służyły zaostrzone kości czy drewno.

Wzmianek na temat piercingu doszukać się można nawet w Biblii. Już w 1440 r. p.n.e. w Księdze Wyjścia (21:5-6) sługom, dla podkreślenia ich podrzędnego statusu, przekłuwano uszy. W Księdze Rodzaju Abraham rozkazał słudze znaleźć żonę dla swojego syna Izaaka. Sługa znalazł Rebekę, która jako podarunek ślubny dostała kolczyk w nosie (Shanf).

Kultura chrześcijańska zanegowała wartość body piercingu, traktując go jako praktykę barbarzyńską i pogańską. Spowodowało to brak zainteresowania tym sposobem ozdabiania ciała. Dopiero w czasach elżbietańskich (1558–1603), został na nowo odkryty przez żeglarzy. Kontakty z kulturami plemiennymi zaowocowały przekonaniem, że przekłucie ucha powoduje zwiększenie pola widzenia. Interesujący wydaje się fakt, że współczesna akupunktura podziela ten pogląd. Kolejny punkt zwrotny w historii piercingu to czasy wiktoriańskie (1837-1901). Przekłuwanie sutków i genitaliów zarówno przez mężczyzn, jak i kobiety stało się wówczas bardzo popularne wśród brytyjskiej rodziny królewskiej i arystokracji. Często stosowanym wówczas rodzajem przekłucia penisa był Książę Albert – nazwa ta najprawdopodobniej pochodzi od męża królowej Wiktorii, który jako pierwszy poddał się temu zabiegowi, co miało służyć przytwierdzaniu członka do jednej lub drugiej nogi w taki sposób, aby był on jak najmniej widoczny pod bardzo obcisłymi, zgodnie z panującą modą, spodniami. Od tamtej pory piercing występował w kulturze zachodniej przede wszystkim w formie przekłuwania ucha przez kobiety i jako taki jest akceptowany i popularny po dziś dzień.

Rozwój współczesnego zainteresowania tą najstarszą ze wszystkich (łącznie z tatuowaniem) formą body artu, jaką jest piercing[13], zaczyna się w latach siedemdziesiątych XX wieku w Los Angeles. Ekscentryczny milioner Doug Malloy spędził lata na studiowaniu historii i technik kolczykowania a także na wcielaniu w życie zaczerpniętych z materiałów antropologicznych praktayk. Zgromadził on wokół siebie ludzi tak samo zainteresowanych zdobieniem ciała, wśród których byli Alan Oversby (Mr. Sebastian), ojciec brytyjskiego piercingu, Fakir Musafar i Jim Ward. Wspólnie eksperymentowali oni z różnymi rodzajami kolczykowania, a jako że byli w tej dziedzinie pionierami, do wszelkich efektów dochodzili na drodze prób i błędów. Efektem współpracy były pierwsze na świecie sklepy i fabryki biżuterii do piercingu: „Gauntlet”, prowadzony przez Mustafara i Warda w Los Angeles, oraz brytyjski sklep Oversby’ego. Początkowo grupę odbiorców oferowanych przez te sklepy produktów stanowili ludzie zorganizowani wokół subkultury punkowej oraz sado-masochiści.