Na przestrzeni wieków ludzie dekorowali i
zmieniali wygląd swojego ciała na wiele różnych sposobów, body piercing
zaś należy do najstarszych i najbardziej interesujących form modyfikacji
ciała. Ponieważ zdobienie ciała kolczykami występowało w wielu
kulturach w tych samych okresach historycznych, trudno dokładnie
określić, kto i kiedy zapoczątkował tę formę modyfikowania wyglądu.
Najstarsze dowody na występowanie tej praktyki to malowidła skalne. Już w
9 wieku p.n.e. cywilizacje zamieszkujące tereny dzisiejszego Iraku
wykonywały zabiegi piercingu w obrębie własnego społeczeństwa. Około
2000 roku p.n.e. piercing pojawił się w Chinach.
W starożytnym Egipcie członkowie rodów faraonów przekłuwanie pępka
wiązali z boskim, nadrzędnym w stosunku do poddanych, pochodzeniem.
Złamanie tej reguły przez osobę pochodzącą z ludu oznaczało karę śmierci
w prawie każdym przypadku. Wyjątkiem było posiadanie „doskonałego”
pępka, co nie tylko chroniło przed śmiercią, ale również mogło dla
skazanego oznaczać podniesienie statusu społecznego.
Dla starożytnych Rzymian przekłute ucho było oznaką wysokiego statusu
społecznego, bogactwa i luksusu. Wojownicy z kolei przebijali własne
sutki, by zademonstrować męstwo i odwagę. Inny powód był bardziej
praktyczny: obręcze w sutkach służyły jako punkty mocowania płaszczy. W czasach Imperium Rzymskiego władze wykorzystywały piercing do
znakowania przestępców i kryminalistów. Z kolei starożytni Grecy w ten
sposób piętnowali pojmanych szpiegów.
Aztekowie i Majowie, starożytne plemiona Południowej Afryki,
praktykowały przekłuwanie dolnej wargi i rozciąganie jej w taki sposób,
by umieścić w niej krążek z czystego złota. Wyżsi rangą kapłani oraz
szamani przekłuwanie języka traktowali jako przywilej, umożliwiający im
komunikację z bogami. Ponadto wykonanie tego zabiegu zapewniało
osiągnięcie wyższego stopnia oświecenia i zbliżenie do bóstw. Niektóre rdzenne plemiona zamieszkujące Amerykę Środkową przekłuwanie
traktowały jako część obowiązujących rytuałów inicjacyjnych. Dla
niektórych plemion afrykańskich z kolei im większy rozmiar dziury w uchu
(powstałej w wyniku rozciągania), tym wyższy był status społeczny osoby
posiadającej tego rodzaju piercing. Narzędzia, jakich wówczas używano
do tych zabiegów, były dość prymitywne: w większości przypadków do
przebicia skóry służyły zaostrzone kości czy drewno.
Wzmianek na temat piercingu doszukać się można nawet w Biblii. Już w
1440 r. p.n.e. w Księdze Wyjścia (21:5-6) sługom, dla podkreślenia ich
podrzędnego statusu, przekłuwano uszy. W Księdze Rodzaju Abraham
rozkazał słudze znaleźć żonę dla swojego syna Izaaka. Sługa znalazł
Rebekę, która jako podarunek ślubny dostała kolczyk w nosie (Shanf).
Kultura chrześcijańska zanegowała wartość body piercingu, traktując go
jako praktykę barbarzyńską i pogańską. Spowodowało to brak
zainteresowania tym sposobem ozdabiania ciała. Dopiero w czasach
elżbietańskich (1558–1603), został na nowo odkryty przez żeglarzy.
Kontakty z kulturami plemiennymi zaowocowały przekonaniem, że przekłucie
ucha powoduje zwiększenie pola widzenia. Interesujący wydaje się fakt,
że współczesna akupunktura podziela ten pogląd. Kolejny punkt
zwrotny w historii piercingu to czasy wiktoriańskie (1837-1901).
Przekłuwanie sutków i genitaliów zarówno przez mężczyzn, jak i kobiety
stało się wówczas bardzo popularne wśród brytyjskiej rodziny królewskiej
i arystokracji. Często stosowanym wówczas rodzajem przekłucia
penisa był Książę Albert – nazwa ta najprawdopodobniej pochodzi od męża
królowej Wiktorii, który jako pierwszy poddał się temu zabiegowi, co
miało służyć przytwierdzaniu członka do jednej lub drugiej nogi w taki
sposób, aby był on jak najmniej widoczny pod bardzo obcisłymi, zgodnie z
panującą modą, spodniami. Od tamtej pory piercing występował w
kulturze zachodniej przede wszystkim w formie przekłuwania ucha przez
kobiety i jako taki jest akceptowany i popularny po dziś dzień.
Rozwój współczesnego zainteresowania tą najstarszą ze wszystkich
(łącznie z tatuowaniem) formą body artu, jaką jest piercing[13], zaczyna
się w latach siedemdziesiątych XX wieku w Los Angeles. Ekscentryczny
milioner Doug Malloy spędził lata na studiowaniu historii i technik
kolczykowania a także na wcielaniu w życie zaczerpniętych z materiałów
antropologicznych praktayk. Zgromadził on wokół siebie ludzi tak samo
zainteresowanych zdobieniem ciała, wśród których byli Alan Oversby (Mr.
Sebastian), ojciec brytyjskiego piercingu, Fakir Musafar i Jim Ward.
Wspólnie eksperymentowali oni z różnymi rodzajami kolczykowania, a jako
że byli w tej dziedzinie pionierami, do wszelkich efektów dochodzili na
drodze prób i błędów. Efektem współpracy były pierwsze na świecie sklepy
i fabryki biżuterii do piercingu: „Gauntlet”, prowadzony przez
Mustafara i Warda w Los Angeles, oraz brytyjski sklep Oversby’ego.
Początkowo grupę odbiorców oferowanych przez te sklepy produktów
stanowili ludzie zorganizowani wokół subkultury punkowej oraz
sado-masochiści.
